Ο καπιταλισμός χρειάζεται παρθένο γήπεδο, έδαφος για να τρέξει, που αν δεν υπάρχει, θα πρέπει να επινοηθεί.
Η πράσινη μετάβαση, που ακουμπούσε σε μια πραγματική ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος, έμοιαζε η ιδανική φόρμουλα και έγινε το μοντέλο της ΕΕ (τώρα είναι η πολεμική οικονομία). Ομως η απαγόρευση για τα συμβατικά οχήματα ηττήθηκε.
Ομολογώ ότι χάρηκα Καταρχάς, τα δεδομένα. Το λόμπι της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας νίκησε την Κομισιόν, προς μεγάλη ανακούφιση εκατομμυρίων οδηγών της Γηραιάς Ηπείρου που αντιπαθούν τα ηλεκτρικά ή δεν έχουν λεφτά να τα αγοράσουν εν μέσω κρίσης του κόστους ζωής (affordability).
Οπως μετέδωσε το Reuters, «η ΕΕ θα καταργήσει την προγραμματισμένη απαγόρευση των κινητήρων εσωτερικής καύσης» από το 2035. Ομολογώ ότι χάρηκα. Λόγω πλημμελούς οικολογικής συνείδησης; Λόγω κακομοιριάς (το αυτοκίνητό μου είναι ένα συμβατικό Opel δεκαετίας), λόγω συναισθηματικής σύνδεσης με τα βενζινοκίνητα που διακατέχει τη γενιά μου —μεγαλώσαμε με το Golf GTi των 80s— ή μήπως επειδή έχει συνηθίσει το αυτί στο «γουργουρητό» του κινητήρα;
Είναι αλήθεια ότι, ταξιδεύοντας ως επιβάτης με ένα Tesla στην Εθνική, ένιωθα σαν κάτι να λείπει που δεν άκουγα το μοτέρ, σαν να έχει αφαιρεθεί ένα συστατικό της εμπειρίας. Βλακείες, θα πείτε, ίσως η συνήθεια. Μήπως έχει συμβεί και σε εσάς;
Υπάρχουν, λοιπόν, κι αυτά στην εξίσωση των αμετανόητων. Δεν πιστεύω όμως ότι η συντριπτική πλειονότητα των καταναλωτών που δεν επιλέγει μέχρι στιγμής ηλεκτρικό όχημα είναι απλά ανεγκέφαλοι…
Σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, ισχύουν τα προφανή. Το δίκτυο φόρτισης είναι ανεπαρκές, ειδικά εκτός πόλεων, ενώ η πραγματική αυτονομία για ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο που πουλιέται στη βιτρίνα 30.000 ευρώ με θεωρητική αυτονομία 300 ή 350 χλμ. (βάσει προτύπου WLTP) «βγάζει» στην πράξη κάτω από 250 χλμ. στην Εθνική Οδό, ιδίως αν κινείται κανείς με κλιματισμό και ταχύτητα κοντά στο όριο των 130 χλμ.
Κοινώς, ταξιδεύοντας από την Αθήνα προς τα βόρεια, πολύ πριν τη Λαμία αρχίζουν να σε ζώνουν τα φίδια. Δεκτό: Με ένα πανάκριβο ηλεκτρικό αυτοκίνητο των 80.000 ευρώ, τεράστια μπαταρία, WLTP αυτονομία 700 χλμ. (περίπου 500 χλμ. πραγματική αυτονομία στην Εθνική), ελαφρύ πόδι, χωρίς κλιματισμό, με 100 χλμ./ώρα, χωρίς αγροτικά μπλόκα και χωρίς χιόνι, μπορείς, αν είσαι ο Χουντίνι, να φτάσεις από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη.
Και να ανεβάσεις κι ένα βίντεο στο TikTok για να απαντήσεις στους απροσάρμοστους και οικολογικά ασυνείδητους. Πάντα θα βρεθεί όμως κάποιος να σχολιάσει ότι για να κατασκευαστεί η «μπαταριάρα σου» δούλεψαν ακόμη και παιδιά στην Κίνα ή ότι το ντουμάνι που έβγαζαν τα μηχανήματα για να ξεκολλήσουν από τη γη τα πολύτιμα μέταλλα (που την αποτελούν) καθιστά το «πράσινο» όχημά σου, αν όχι κατάμαυρο, πάντως πολύ λιγότερο πράσινο.
Αν, δε, το ρεύμα με το οποίο το φορτίζεις παράγεται από φυσικό αέριο, αρχίζουν άλλα… Δεκτό: Ο καπιταλισμός χρειάζεται παρθένο γήπεδο, έδαφος για να τρέξει, που αν δεν υπάρχει, θα πρέπει να επινοηθεί.
Η πράσινη μετάβαση, που ακουμπούσε σε μια πραγματική ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος, έμοιαζε η ιδανική φόρμουλα και έγινε το μοντέλο της ΕΕ. Last year.
Tώρα είναι η πολεμική οικονομία. Πριν ακόμη από την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία το πράγμα είχε πάει στραβά. Το «πράσινο» μοντέλο αύξησε υπέρμετρα το κόστος, έπληξε την ευρωπαϊκή βιομηχανία και παράλληλα τα νοικοκυριά. Τον μέσο πολίτη. Και το αυξημένο κόστος ζωής πριμοδότησε την Ακροδεξιά.
Κάποιοι το τραβάνε κι άλλο: «Κατέστρεψε την οικονομία της Ευρώπης η πράσινη ανάπτυξη;», διερωτάται η Wall Street Journal. Σε ό,τι αφορά τα ηλεκτρικά οχήματα (EVs), η πλειονότητα των καταναλωτών έκρινε (στις περισσότερες χώρες πλην των σκανδιναβικών) ότι τους προσθέτει στρες αντί να διευκολύνει τη ζωή τους.
Οι προβλέψεις για τον ρυθμό αύξησης των πωλήσεων έπεσαν έξω. Για τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία τι να πει κανείς; Παρασυρμένοι από τον Ελον Μασκ, θεώρησαν ότι άργησαν και χάνουν το τρένο της ηλεκτροκίνησης.
Υπερεπένδυσαν και παράλληλα τους πήρε και στον λαιμό της η ΕΕ με τα πρόσθετα κόστη και την αβεβαιότητα που έσπειρε η επικείμενη απαγόρευση των κινητήρων εσωτερικής καύσης (αυτή που τώρα παίρνει άρον άρον πίσω).
Eν τω μεταξύ, οι Κινέζοι είχαν ξεφύγει τεχνολογικά στην ηλεκτροκίνηση. Χωρίς πυξίδα, οι ευρωπαϊκές μάρκες μείωσαν την απτή ποιότητα στα συμβατικά τους οχήματα, το στοιχείο που επί δεκαετίες τους έδινε πλεονέκτημα στην αγορά (εδώ με τις επιδοτήσεις τα χαρήκαμε ως λαός αυτά τα αυτοκίνητα).
Για να εξοικονομήσουν χρήματα για την ανάπτυξη ηλεκτρικών… Σιγά-σιγά η ισορροπία αποκαθίσταται, αλλά η ζημιά είναι μεγάλη. Οι Κινέζοι μπορούν να προσαρμόσουν ταχύτατα την παραγωγή για να ανταποκριθούν στις ανάγκες της αγοράς. Κατάλαβαν, για παράδειγμα, ότι τα αμιγώς ηλεκτρικά δεν «τραβάνε» σε κάποιες ευρωπαϊκές αγορές και φέρνουν τώρα υβριδικά.
Ενώ κάποιες κινεζικές μάρκες θα τα κατασκευάζουν και στην Ευρώπη από το 2026. Οι Ευρωπαίοι, μπροστά στον κίνδυνο της κινεζικής «εισβολής», αντιδρούν και ανασκουμπώνονται. Παραδοσιακές αυτοκινητοβιομηχανίες αναζητούν τρόπους, σημειώνουν οι Financial Times, «να αντιγράψουν την Κίνα για να βγάζουν τα νέα μοντέλα τους πιο γρήγορα στην αγορά».
Να έχουν ταχύτερα ρεφλέξ. Ποιος το περίμενε: «Να αντιγράψουν την Κίνα»… Συνοψίζοντας, ας χαρούμε όσοι αντιπαθούμε –λόγω κολλήματος, νοσταλγίας ή έλλειψης χρημάτων και πριζών– τα ηλεκτρικά: το πράγμα δεν περπάτησε στην ΕΕ όσο γρήγορα προβλεπόταν και ευτυχώς αναβλήθηκε η ρήτρα των Βρυξελλών για την πώληση αποκλειστικά ηλεκτρικών οχημάτων από το 2035.
Ας χαρούμε και για έναν λόγο παραπάνω: δεν θα κρατήσει πολύ. Τα ηλεκτρικά μπορεί να έχασαν μια μάχη, όμως όλα δείχνουν ότι θα κερδίσουν τον πόλεμο.
xrisimanea.com 